Rozdział 7 - Taka prawda.

Kolejny rozdział, znów dedykowany Kiku. Masz bako, doczekałaś się.
Betowała CeS.

____________________

 — Nie powinnaś tyle czytać — mruknął Kiku, wchodząc do pokoju Camilli.

 — Lubię — odparła, nie patrząc na niego. Chłopak usiadł na brzegu łóżka, uporczywie wpatrując się w dziewczynę. — Wyjdź — dodała.

 — Nie wyjdę.

 — Wyjdź.

 — Nie.

 — Wyjdź, do jasnej cholery — warknęła, próbując uderzyć go książką. Ten tylko uśmiechnął się pod nosem, wyrywając jej niedoszłe narzędzie zbrodni i odrzucając w drugi koniec pokoju.

 — Nie wytrzymam z tobą — warknęła, spoglądając na chłopaka spod zmrużonych powiek.

 — Prawie się tym przejąłem — odparł, łapiąc ją za nadgarstki i przyciskając lekko do łóżka. Zawstydzona odwróciła wzrok, unikając jego spojrzenia.

 — Śnieg — palnęła. — Dużo śniegu. A ty jesteś idiotą. I puść mnie, bo inaczej porozmawiamy — krzyknęła, próbując się wyrwać z jego uścisku.

 — Inaczej, czyli jak? — Lekko zawstydzony zbliżył swoją twarzy do jej.

 — Oberwiesz — prychnęła. Japończyk spojrzał jej w oczy, przez chwile jeszcze zastanawiając się, czy dobrze robi.

 — Od ciebie? W takim razie chętnie.

 — Noż, ja cię zaraz zamor... — Urwała, bo chłopak zamknął jej usta pocałunkiem. Zszokowana oddała, odrobinę go pogłębiając. Puścił jej ręce, a ona objęła go za szyję. Podniósł ją i posadził sobie na kolanach, ani na moment nie przerywając pocałunku. Norweżka wplotła palce w jego włosy, tym samym przyciągając go jeszcze bliżej siebie. Chłopak zsunął ręce na jej talię całując coraz namiętniej.

 — Cami-chan... — Wymamrotał, przerywając pocałunek i wbijając wzrok w podłogę. — G-gomenasai... — Wydukał. Camilla złapała go za brodę i zmusiła, aby spojrzał jej w oczy.

 — Nie — szepnęła. — Nie przepraszaj. — Delikatnie musnęła jego wargi.

 — zejdziecie w końcu?! Jak długo mam was jeszcze wołać?! — Usłyszeli krzyk Miyu i momentalnie oderwali się od siebie. Dziewczyna wstała i nieznacznie pociągnęła go za rękę.

 — Chodź, rozmowę dokończymy później — mruknęła, zawstydzona unikając jego spojrzenia.

 — Co się stało, Miyu? — Zapytał, gdy zeszli na dół.

 — Kolacja jełopy. Co wyście tam robili?

 — Rozmawialiśmy... O książce — rzuciła Norweżka ,siadając do stołu, ani przez chwile nie patrząc na Japończyka. On także unikał jej wzroku, niemrawo wpatrując się w jedzenie.

 — Jakiej książce? — Wypytywała dalej młodsza z Japonek, zerkając na zakłopotaną dwójkę.

 — Pan Tadeusz — mruknął Kiku. Zapadła dość niezręczna cisza.

 — Ja już lepiej pójdę — wymamrotała Camilla, wstając od stołu i odkładając talerz do zlewu . — Dobranoc — dodała, szybko wychodząc. Japończyk wpatrywał się chwilę w drzwi, do czasu aż Sakura nie przywróciła mu świadomości, uderzając go wachlarzem w głowę.

 — Leć za nią baka. Jak teraz nie pójdziesz, to możesz ją stracić na zawsze.

 — H-hai. Arigato. — Wybiegł za dziewczyną, nie do końca wiedząc gdzie jej szukać. Nie był nawet pewny co jej powie. Jakoś nie umiał wrócić do tematu... — Kiedy ty się nauczysz nie wychodzić na dwór bez kurtki? — Mruknął, widząc ją siedzącą na ławce i zarzucił na nią swój mundur. Otuliła się nim i spojrzała chłopakowi w oczy.

 — To teraz powinniśmy porozmawiać — westchnęła, nie patrząc na niego.

 — Aishiteru yo — mruknął.

 — Jeg elsker dieg — odparła, wstając z ławki. Kiku objął ją delikatnie i przyciągnął do siebie. Położyła głowę na jego klatce piersiowej, nieśmiało zerkając mu w oczy.

 — Masz piękne oczy — wyszeptał.

 — Dz-dziękuję — mruknęła czerwieniąc się.

 — Jesteś kawaii. — Uśmiechnął się.

 — P-przestań! — Warknęła, odwracając się do niego tyłem. — Nie mów tak.

 — Będę tak mówił. — Odwrócił ją. — Bo taka prawda. — Nieśmiało ją pocałował. Norweżka odepchnęła go lekko.

 — Nie. Stop. Przestań. Nie mów tak więcej — wbiła wzrok w ziemie. Chłopak nie przejął się jej protestami i ponownie przytulił.

 — Od teraz jesteś moja — wymruczał w jej włosy. — Nie oddam cię nikomu. Nigdy. Rozumiesz?

 — Podoba mi się ta opcja... Tylko skończ z komplementami. — Stanęła na palcach i pocałowała go lekko.

 — Mogę skończyć. Na chwilę. — Pogłaskał ją po głowie. — A teraz idziesz spać. Późno jest.

 — Wyganiasz mnie?

 — Owszem. Padniesz mi tu zaraz. — Zaśmiał się i wziął ją na ręce, zanosząc do jej pokoju.

 — Może jeszcze mnie w koszulę nocną przebierz, skoro nosisz — parsknęła. Japończyk spojrzał na nią czerwieniąc się lekko.

 — Śpij goła — mruknął, mając nadzieję, że tego nie usłyszała, położył ją na łóżku i skierował się do wyjścia.

 — Gdzie? Wróć tu i pocałuj na dobranoc. — Zachichotała. Chłopak posłusznie wrócił się i namiętnie ją pocałował. — God natt Kiku.

 — Oyasumi Cami-chan. — Uśmiechnął się wychodząc z pokoju.

Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się w sufit, zanim zdecydowała się iść do łazienki i umyć. Naprawdę się zakochała.. Dziwiło ją to. A jednak. Kiku był dla niej ważny. Kochała go. I miała nadzieję, że to się nigdy nie zmieni.

 — Gratuluję Ani. — Zaśmiała się Sakura widząc brata. — Tylko nie spieprz tego, pasuje do siebie.

 — Hai. Wiem. — Uśmiechnął się. — Kocham ją i nigdy nie dam jej odejść.

____________________

Rozdział mdły. Autorce jest niedobrze po pisaniu tego. Ale cóż... Kiku i fangirling... czego się nie robi dla Japończyków? XD