Rozdział 9 - Spisek

Rozdział dedykuję CeS... Ona wie czemu :P

Betowała CeS.

____________________

W pomieszczeniu panował półmrok. Ciężkie zasłony odcinały dostęp światła, jakby popołudniowe słońce mogło zdradzić jakiś ważny sekret. Mieszkaniec domu uchylił rąbek materiału. Powoli zaczynał mieć dość czekania. Nerwowo zerkał to na ulicę — to na zegarek. Goście się spóźniali.

 — Psia krew — wymamrotał pod nosem. — Takie umawianie się z tymi szujami. Nawet godziny nie umieją zapamiętać! — Sekundy, minuty, godziny...

Powoli zaczął zapadać zmrok. Chłopak był niemal pewny, że już się nie pojawią. Opadł zdenerwowany na kanapę i leżał, wpatrując się w sufit.

Pukanie do drzwi. Ciche, niemal niedosłyszalne.

Poderwał się i szybko otworzył drzwi, wpuszczając dwie postacie w mundurach. Kobieta wygładziła strój i spojrzała na niego obojętnie.

 — Wybacz nam spóźnienie...

 — ...Sprawy wojenne — dokończył jej bliźniak.

 — Braaaciszkuuu! — Ze schodów zbiegła na oko nastoletnia dziewczyna, rzucając się swojemu bratu na szyje. Usilnie chciała coś powiedzieć, ale mężczyzna położył jej palec na ustach, aby milczała.

Goście pokręcili głowami z dezaprobatą, a ten tylko odsunął siostrę bez cienia emocji.

 — Siostro, przygotuj naszym gościom ciepłe napoje. Będziemy w głównym salonie — mruknął, opuszczając hol. Dziewczyna skinęła głową i bez słowa odeszła w stronę kuchni, po drodze pochylając się, aby pogłaskać dumnie kroczącego przy jej nodze kota. Gdy weszła do pokoju z napojami, goście wraz z jej bratem pochylali się nad stertą notatek. Dziewczyna usiadła na fotelu, starając się cokolwiek zrozumieć z ich rozmowy, jednak na marne. Usadowiła się wygodniej, czekając, aż sami zechcą jej cokolwiek powiedzieć. Jednocześnie próbowała cokolwiek wyłapać z ich skomplikowanej rozmowy.

 — Kogo mam się pozbyć z waszych żyć? — Spytała, gdy usłyszała coś w rodzaju "i wtedy należy go wyeliminować". Przyjrzała się gościom z większym niż wcześniej zainteresowaniem. Tego typu sformułowania zawsze budziły w niej ciekawość.

 — Mogłabyś się nie wtrącać? — Zapytał jej brat z nieukrywanym poirytowaniem.

 — Uspokój się. To i tak jej zadanie... — Przybyły mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.

 — Przepraszam braciszku... — Spojrzała na brata ze skruchą, szybko jednak z fascynacją przerzuciła spojrzenie na gość. — A więc, słucham. Co to za zadanie?

 — Pozbycie się... Ameryki.

 — Ameryki? — Dziewczyna uniosła brwi odrobinę zdziwiona.

 — Tak... — Kobieta siedząca na kanapie podsunęła jej plik kartek. Dziewczyna przejrzała je szybko i kiwnęła potakująco głową na znak zgody.

 — Wtajemniczysz nas w szczegóły?

 — Nie — odparła szybko. — Im mniej osób je zna, tym lepiej.

 — Zabij go szybko. Sprawia problemy — mruknął mężczyzna, upijając łyk herbaty.

 — Może... Może lepiej żeby go nie zabijała — zaczęła jego siostra, na co wszyscy pozostali zwrócili w jej stronę zdziwione spojrzenia. — Może lepiej byłoby go tylko wymęczyć. Zastraszyć — dodała, a mężczyzna przytaknął.

 — Nie zabijaj go. Zastrasz. Byle skutecznie.

 — Rozumiem. Nikt nie może się o tym dowiedzieć. — Uśmiechnęła się z błyskiem w oku i pogłaskała siedzącego obok niej kota.

 — Nie. Ja mówię poważnie. TYLKO zastraszyć.

 — Rozumiem, nie macie z tym nic wspólnego — zaśmiała się.

 — Siostro... — Brat spojrzał na nią z przyganą.

 — Rozumiem. Bez śladów.

 — Czy ty możesz nas słuchać? — Mężczyzna wstał i nerwowo uderzył pięścią w stół.

 — Rozumiem, mają nie skojarzyć motywu. — Ponownie się uśmiechnęła.

 — Naprawdę masz go nie zabijać — warknął brat dziewczyny. Ta momentalnie posmutniała i spojrzała na niego.

 — Zrozumiałam za pierwszym razem. Nie potrafisz się bawić — odparła, wstając i wychodząc z pokoju.

Goście jeszcze pozostali chcąc omówić dokładnie plany z jej bratem, chociaż ona i tak zamierzała postąpić po swojemu. Poszła do swojego pokoju i wzięła w ręce misia.

 — To co, Różowe Zwłoki? Zapowiada się ciekawa zabawa, nie sądzisz? — Zaśmiała się i podeszła do tarczy po drugiej stronie pokoju. Przyczepiła do niej karteczkę z napisem "Alfred F. Jones" i siadając z powrotem na łóżku, zaczęła rzucać lotkami. — Ameryka, Ameryka... — Zachichotała.

 ~ Nie działaj zbyt impulsywnie. — Usłyszała głos nagany i spojrzała na swojego kota. Rzeczywiście, zwierzak patrzył na nią z wyrzutem i lizał się po łapce.

 — Koniec tematu — warknęła. — Ta misja to moja szansa! Dawno nie miałam żadnego zlecania. A jak już to wszystkie banalne.

 ~ No, skoro tak mówisz...

 — Tak. A teraz lepiej mi powiedz, czy będzie kolejna seria Mirai Nikki.

 ~ Skąd mam to wiedzieć? — Zwierzę przekrzywiło łepek. — Jestem kotem, a nie twórcą z Japonii.

 — A co z Safią? Sądzisz, że będzie z Syriuszem?

 ~ CeS też nie jestem...

 — Głupi futrzak z ciebie. Nic nie wiesz...

 ~ Wiem, ile kosztują rybki na najbliższym targowisku. — Kot oblizał się po pyszczku. Dziewczyna złapała misia i rzuciła w niego.

 ~ Mogłabyś łaskawie mną nie rzucać? — Miś spojrzał na nią z rozpaczą. — Nie jestem zabawką!

 — Jesteś. A jak sądzisz kocie...

 ~ Nic nie sądzę. Głodny jestem.

 — To złap sobie szczura! Nie jestem twoją matką!

 ~ Ale właścicielką. Daj mi jeść, kobieto!

 — Nie. — Wstała z łóżka i skierowała się do łazienki. Postawiła kotu miskę wody. — Zadowól się tym.

 ~ Nawet mleka nie łaska? — Mruknął z oburzeniem ale wypił wodę.

 — Cicho, cicho... — Odparła i podeszła do toaletki. Przejechała ręką po pozytywce...

Odkąd pamięta zawsze stała

Na toaletce obok lustra

Zanuciła i rzuciła zaklęcie na pozytywkę.

W białych baletkach wychylona

W powietrzu uniesiona nóżka

Pozytywka otworzyła się, w powietrzu rozległa się cicha melodia a figura zaczęła wykonywać ruchy z piosenki.

Nudziła się wśród bibelotów

Kurz wyłapując w suknie złotą

Miało się wrażenie, że cały pokój pokryła warstwa kurzu. Dziewczyna nucąc wyjęła z szafy pidżamę z logiem batmana i kręcąc się w kółko zaczęła się przebierać.

I tylko z dołu perski dywan

Czasem jej puszczał perskie oko.

Uśmiechnęła się w stronę dywany, który zdawał się jej odpowiadać tym samym.

Laleczka z saskiej porcelany

Twarz miała bladą jak pergamin

Nie miała taty ani mamy

I nie tęskniła ani, ani.

Podśpiewując, wzięła kota na ręce i głaskała po główce. Zwierzak zdawał się zmęczony jej zachowaniem i wyrażał szczerą chęć ucieczki. Kończąc refren odłożyła kota i zabrała się za rozczesanie włosów.

Aż dnia pewnego na komodzie

prześliczny książę nagle stanął

Kapelusz miał w zastygłej dłoni

I piękny uśmiech z porcelany

Koło figurki pojawił się książę i zaczął tańczyć z dziewczynką z pozytywki.

A w niej zabiło małe serce

Co nie jest taką prostą sprawą

I śniła, że dla niego tańczy

A on ukradkiem bije brawo

Dziewczyna zachichotała, wesoło podskakując na łóżku.

Laleczka z saskiej porcelany

Twarz miała bladą jak pergamin

Nie miała taty ani mamy

I nie tęskniła ani, ani.

Tym razem wzięła na ręce misia i chwile go tuliła, a następnie odłożyła na parapet.

Jej siostrą była dumna waza

A bratem zabytkowy lichtarz

Laleczka z saskiej porcelany

Maleńka śliczna pozytywka.

Śpiewając wpatrywała się w pozytywkę, dokładnie ukazującą piosenkę.

Lecz jakże kruche bywa szczęście

W nietrwałym świecie z porcelany

Złośliwy wiatr zatrzasnął okno

I książę rozbił się "na amen"

Przejechała palcem po szybie.. Nie lubiła tego fragmentu piosenki...

I znowu stoi obok lustra

Na toaletce całkiem sama

I tylko jedna mała kropla

Spłynęła w dół po porcelanie

Łza zakręciła jej się w oku. Ponownie wzięła kota na ręce.

Laleczka z saskiej porcelany

Twarz miała bladą jak pergamin

Nie miała taty ani mamy

I nie tęskniła ani,ani.

Jej siostrą była dumna waza

A bratem zabytkowy lichtarz

Laleczka z saskiej porcelany

Maleńka smutna pozytywka.

Z westchnieniem rzuciła się na łóżko. I gasząc światło nakryła kołdrą.

 — Podoba mi się w domu braciszka... Ale chciałabym móc się kiedyś zakochać... — Zamknęła oczy, a kot zdawał się westchnąć z przyganą dla zachowania właścicielki.