Prolog - Pierwszy śnieg

Całe opowiadanie dedykuję...Najważniejszym osobą. Tym które mi pomagają. Głównie CeS, Miyu, Kiku i Ari. ♥
Betowała CeS.

_____

Biały puch powoli pokrywał pokład statku. Stojąca na dziobie dziewczyna okryła się szczelniej płaszczem. Przymknęła oczy, zmęczona mrozem, tęskniąc do domowego ciepła.

 — Co my jeszcze robimy na tym cholernym morzu? — warknęła, gdy wyczuła za sobą obecność brata.

 — Jesteśmy blisko nowego lądu. Nie możemy sobie odpuścić... O świcie dobijemy do sporej wyspy. Idź się połóż — położył dłoń na ramieniu siostry. Dziewczyna niechętnie kiwnęła głową i zeszła pod pokład. Czekała ich długa noc...

Obudziły ją odgłosy załogi, tak stęsknionej za stałym gruntem. Przecierając oczy, wyszła na ląd.

 — Islandia — mruknęła — lodowa kraina. — Planowała przejść się tylko kawałek, lecz im dłużej stąpała po puszystym śniegu, tym bardziej zatracała się w otoczeniu. Usłyszała płacz i instynktownie ruszyła w tamtym kierunku. Była młoda i głupia, nie zastanawiała się nad swoimi czynami. Zresztą, tym razem nawet nie było takiej potrzeby. Z niepokojem odgarnęła garstkę śniegu. Odsunęła się zdziwiona od swojego... znaleziska. Dwójka skulonych dzieci okryta śnieżnym puchem. Niewiele myśląc przyciągnęła maluchów do siebie i przytuliła. Chłopczyk spojrzał na nią swoimi przerażonymi oczami.

 — K-kim jesteś? — wydukał, dotykając policzka dziewczyny. Jego siostra złapała jej sukienkę tak mocno, że nawet gdyby chciała, nie odsunęłaby dziewczynki od siebie.

 — Waszą siostrą — odparła bez namysłu i złapała dzieci za ręce, prowadząc je w stronę statku. Maleństwa nic się więcej nie odezwały, postanowiła, że wypyta je o wszystko później.

 — Co ty... Jak... — Bliźniak dziewczyny spojrzał zdziwiony na dzieci. — Skąd ty...

 — Nie pytaj. Wracamy do domu. Mamy nowe rodzeństwo — uśmiechnęła się, gdy brat wziął jedno z dzieci na ręce...